تریاک چیست؟
ارسال شده در: 1398/3/29 از دسته مطالب: عمومی
تریاک عصاره خشک شده گل خشخاش است. برای کشیدن عصاره به قسمت کاسبرگ گل‌خشخاش تیغ می‌کشند و اجازه می‌دهند عصاره آن خارج شود.
تریاک از یازده درصد مورفین تشکیل می‌شود که یک آلکالوئید از نوع اپیوئید است. مصرف طولانی مدت و مداوم از این مورفین باعث بالا رفتن مقاومت بدن و بوجود آمدن مقاومتی به نام تلورانس می گردد که نتیجه آن بروز اعتیاد و طالب مداوم بدن برای دریافت این مورفین می باشد. مورفین عامل اصلی اختلالات و عوارض جانبی احتمالی است که با مصرف مداوم در بدن ایجاد می شود. برای تبدیل مورفین به هروئین فرایند های شیمیایی انجام می پذیرد.
پایه ساخت هروئین تریاک است به طوری که اکثر تریاک های وارد شده به آمریکا جهت تبدیل به هروئین استفاده می شود. از قسمت های دیگر گیاه خشخاش و گیاهان هم خانواده آن مواد دیگری باخصوصیات مشابه و ضعیفتر از تریاک به دست می آیند. البته از خشخاش جهت مصارف غذایی نیز استفاده می گردد. دانه های آن در صنعت غذا و دارو استفاده می گردد. تریاک جهت تسکین درد ها بی حسی و همچنین در مراسم مذهبی حداقل از عصر برنز به این سو ادامه داشته است. دلیل شهرت تریاک خاصیت ضد درد و بی حسی آن است که موجب شده اعمال جراحی ممکن گردد به همین دلیل این ماده مورد توجه پزشکان جامعه درمانی است .
تریاک از ترکیبات مختلفی به نام اپیویید طبیعی تشکیل می شود که عملکرد همگی آنها در بدن همانند کار انتقال دهنده های عصبی ضد درد است که از طریق سلسه اعصاب مرکزی موجب تخفیف درد در بدن می‌شوند، برای سایر استفاده های پزشکی تریاک و مستقات آن را می توان از کنترل گردن سرفه، اسهال و نشانه های سرماخوردگی و درمان افسردگی نام برد.
سرخوشی و نئشگی که توسط این ماده ایجاد می شود همواره باعث مصرف سوء آن توسط افراد می شود.
آغاز استفاده سوء از این مواد از زمانی بود که بشر به خاصیت و اثرات شگفت انگیز این ماده پی برد. در زمان های قدیم از تریاک برای درمان بیماریها استفاده می شده است.
فاکتورهای سوء استفاده:
تعریف و توضیح استفاده تفریحی از تریاک ممکن است سخت‌تر از آن چیزی باشد که ما فکر می‌کنیم، زیرا حتی اگر افرادی تریاک را در یک محیط اجتماعی استفاده کنند، ممکن است بدنبال کاهش اضطراب روانی یا درد جسمانی باشند که این امر با استفاده تفریحی از یک دارو یکسان نیست. بعضی از مردم تریاک خشک را می‌بلعند یا نوعی از چایی را می‌نوشند که با دانه یا سر گل‌های خشک شده خشخاش درست می‌شود. در قرن نوزدهم چای خشخاش یک نوشیدنی معمول دارویی بود، اما در اوایل قرن بیست و یکم این عادت معمولاً به معتادان تریاک محدود می‌شود. روش سنتی تفریحی استفاده از تریاک استنشاق دود آن است. حرارت دادن به تریاک به منظور ایجاد دود می‌تواند محتویات این دارو را کاهش دهد. تریاک از پیش به مراتب ضعیفتر از مواد تصفیه شده حاصل از آن است (مانند مورفین و هروئین (Heroin)). یک مرجع صاحبنظر تخمین می‌زند که میزان داروی فعال استنشاق شده توسط فردی که میزان مشخصی از تریاک را دود می‌کند معمولاً بین ۳۰۰ تا ۴۰۰ برابر کمتر از محتویات دارویی موجود در هروئینی با همان وزن است که شخص بخود تزریق می‌کند. علاوه بر این، درحالی که کل دُز هروئین مصرفی ممکن است ظرف چند ثانیه جذب شود، مقدار تریاکی به اندازه یک پیپِ پُر، در مدت زمانی بسیار طولانی‌تر کشیده می‌شود و به آهستگی تأثیرات خوش خود را به مصرف‌کننده خود می‌چشاند. همین امر تأثیر تریاک را بیشتر کاهش می‌دهد. شاعر انگلیسی، ساموئل تیلور کلریج Samuel Taylor Coleridge و همچنین توماس دکوینسی Thomas De Quincey به دلایل پزشکی مصرف تریاک را آغاز کردند. این دو نفر گزارش‌هایی کلاسیک از ایجاد توهم و الهام خلاق تحت تأثیر تریاک ارائه کردند. آن گزارش‌ها و گزارش‌های بعدی ممکن است کاملاً درست باشد، اما برای حصول چنین نتایجی لازم است که افراد به‌طور خاصی نسبت به دارو حساس باشند و صرفنظر از ترغیب دارویی، مستعد چنین تجربیاتی نیز باشند. گاهی اوقات برای افزایش علاقه مصرف‌کنندگان دود تریاک به فعالیت‌های جنسی، به تریاک آرسنیک اضافه می‌کنند. گزارش‌هایی وجود دارد که نشان می‌دهد این عمل در میان مصرف‌کنندگان این ترکیب مسمومیت ناشی آرسنیک ایجاد کرده‌است.
به نظر می‌رسد خاستگاه اولیهٔ گیاه خشخاش سواحل مدیترانه باشد که به صورت طبیعی در آنجا می‌روییده‌است. در بسیاری از منابع قدیمی از جمله سفرنامه ناصرخسرو خاستگاه تریاک را مصر معرفی کرده‌اند اما پژوهش‌های جدید گویای آن است که اسرار به عمل آوردن و مصرف تریاک از شرق اروپا در منطقهٔ بالکان و اطراف دریای سیاه به جنوب و از آنجا به غرب راه یافته‌است.
.jpg)
باستان شناسان به شواهدی دست یافته‌اند که از کشت تریاک در ۱۵٬۰۰۰ پیش حکایت می‌کند، اما بررسی سوابق تاریخی برجای مانده این موضوع را که مردمان باستان بر خواص و مزایای دارویی تریاک آگاهی داشته‌اند به اثبات نمی‌رساند؛ آنها ممکن است از این محصول به‌طور سنتی و بدون اطلاع از چگونگی عملکرد آن استفاده کرده باشند. در امپراتوری روم (Roman Empire) احتمالاً از تریاک در مراسم مذهبی استفاده می‌کردند، شاید از اثرات این دارو برای نمادین کردن فرایند مرگ و حلول روح در کالبدی دیگر بهره‌برداری نموده باشند. حتی سوابق قدیمی تر حاکی از آن است که مردمان باستان احتمالاً بر این باور بوده‌اند که تریاک می‌تواند شادی بخش باشد، هرچند شواهدی که مبنی بر استفاده تفریحی از تریاک باشد در دست نیست.
در حدود سال ۳۴۰۰ ق. م ساحل‌نشینان دجله و فرات تریاک به عمل می‌آوردند. سومریها آن را با نام «ها» و «جل»، به معنای گیاه شادی شناخته و تصور می‌شود مصری‌ها طرز کشت و مصرف خشخاش را از سومریها آموخته باشند. نمونه‌ای از تریاکی که از مقبرهٔ «چا» در مصر به دست آمده‌است، به سدهٔ ۱۵ ق‌م می‌رسد و تریاک شهر «تب» در مصر شهرت زیادی داشت. نام این مخدر در در سنگ‌نبشته‌های آشوری هم آمده‌است. آشوریان آن را «روغن شیر» می‌خوانده‌اند.
در سدهٔ ۱۳ پیش از میلاد دوران طلایی تریاک با کشت گسترده آن در تبس پایتخت مصر آغاز شد، بازرگانان تریاک را از مصر به کارتاژ، یونان و اروپا می‌بردند. پس از آن کشت خشخاش در قبرس پیشرفت قابل ملاحظه‌ای داشت و تریاک که یکی از مهم‌ترین داروهای یونان در آن هنگام شمرده می‌شد از طریق حمله اسکندر به ایران و هند راه یافت.
اثرات رازآلود و عجیب تریاک سبب گردید تا در بسیاری از نقاط از جمله یونان باستان در مراسم آیینی و مذهبی همچون دارویی مقدس از آن استفاده شود و در اُدیسه نوشتهٔ هُمر، حماسه‌سرای بزرگ یونان، نیز از آن یاد شده‌است. رومیان نیز از طریق یونانیان با این داروی مخدر آشنا شدند. تریاک نزد آنها دارویی مذهبی و نشانهٔ خواب و مرگ بود و سومنوس ایزدبانوی خواب یک دسته گیاه خشخاش در دست داشت.
لینک های مرتب : تریاک